در سال‌های گذشته رشد اقتصادی به بسیاری از کشورها کمک کرده تا از چرخه فقر خارج شوند. اما این مساله در مورد ایران صادق نیست.
به گزارش بنکر (Banker)، در یک دهه گذشته عوامل مختلفی مانند تحریم‌های اقتصادی و تورم مزمن، درآمد سرانه ایرانیان نه‌تنها در مسیر رشد قرار نگرفت، بلکه روند معکوسی را تجربه کرد.
می‌توان گفت در سال‌های گذشته تورم یکی از مهم‌ترین عوامل کاهش قدرت خرید خانوارهای ایرانی بوده است.
پس از گذشت چند سال، سبد غذایی خانوارها نیز تحت‌تاثیر قرار گرفته و برخی از مواد غذایی از سبد خرید آنان حذف شده است. بدیهی است در چنین شرایطی نرخ فقر نیز افزایش پیدا می‌کند.
در سال ۱۳۹۰ نرخ فقر معادل ۱۹.۴درصد بوده است. تا پایان سال ۱۳۹۶ میانگین نرخ فقر معادل ۱۹.۹درصد بوده است.
اما سال ۱۳۹۷، یعنی سالی که آمریکا از توافق برجام خارج شد، نرخ فقر به ۲۵درصد و سال بعد به ۳۱درصد رسید. براساس اعلام وزارت رفاه، در سال ۱۴۰۰ نرخ فقر به ۳۰.۴درصد رسیده است.
این به معنای آن است که از سال ۱۳۹۸به بعد یک‌سوم مردم ایران زیر خط فقر بوده‌اند. این نرخ فقر بالا موجب شد توجه سیاستگذاران به این مساله جلب شود.
با این‌حال تا‌کنون بیش از آنکه تمرکز بر مانع‌زدایی مسیر رشد اقتصادی باشد، سیاست‌های بازتوزیعی درآمد اجرا شده است.
در چنین شرایطی کارشناسان پیشنهاد می‌دهند ایجاد ثبات در اقتصاد در وهله اول و سپس هموار کردن مسیر توسعه اقتصادی می‌تواند تنها مسیر از میان بردن فقر باشد.
به نظر می‌رسد در نیم دهه اخیر رشد زیگزاگی به جای رشد اقتصادی پایدار و بالا بودن نرخ تورم، دو عامل برای افزایش جامعه فقیر در کشور بوده است.
